Siła przyjaźni, moc zazdrości

Podobno przyjaźń jest silniejsza od miłości. Może trwać dłużej, "język francuski myli się, pozwalając, żeby amour (miłość) rymowała się z toujour (zawsze), ale za to całkiem słusznie skojarzył amitie (przyjaźń) z eternite (wieczność)". Jednak czy na pewno tak właśnie jest?

"Nienawidzę miłości. Pragnę się buntować przeciwko niej. Jeśli kochać oznacza cierpieć, przestać być panem samego siebie, zostać niewolnikiem, to ja nie chcę kochać. Wolę uderzać. Wolę prowokować."

Zazdrośnice to opowieść o czterech przyjaciółkach - Julii, Colombe, Anouchce i Raphaelle. Dziewczyny mają po szesnaście lat, uczęszczają do drugiej klasy liceum. Czują się traktowane z góry przez maturzystów, choć dzieli ich jedynie rok, poszukują zrozumienia, miłości i oparcia w sobie nawzajem. Uważają się za przyjaciółki potrafiące przezwyciężyć każdą przeszkodę. Jak jest naprawdę?
Schmitt świetnie odwzorował realia większości "przyjaźni" pomiędzy kobietami. Niepełna szczerość, obgadywanie się za plecami i zazdrość, która jest głównym problemem poruszonym w książce. Do czego jesteśmy zdolne się posunąć i jak rozpoznać prawdziwego przyjaciela?

Zazdrośnice to krótka opowieść, licząca sobie niewiele ponad 130 stron. Głównym elementem fabuły są przygotowania do szkolnego spektaklu - Romea i Julii, który dla całej historii zyskuje też drugie znaczenie. Książka napisana jest ładnym językiem, choć nieco zbyt patetycznym jak na wypowiedzi szesnastolatek. Poznajemy wielbicielkę Szekspira - Julię, która ciągle zasypuje nas cytatami z dzieł mistrza angielskiej literatury, Colombe nie potrafiącą w pełni oddać się uczuciom, próbującą kontrolować wszystko i wszystkich. Spotykamy również nie umiejącą dogadać się z matką Anouchkę i Raphaelle, która zbyt szybko pozwala pochłonąć się emocjom. Książka składa się z kartek z pamiętnika głównych bohaterek. Krótko spisane przez nich odczucia i wydarzenia sprawiają, że ciężko odróżnić poszczególne osoby. Zachowują ten sam styl, dopiero po jakimś czasie łatwiej zorientować się, czyj dziennik czytamy. Postacie tracą przez to na wiarygodności, stają się niemal papierowe. Jest to zdecydowanie minusem. Mam wrażenie, że Schmitt nie potrafił w pełni oddać zachowania i myślenia współczesnych nastolatek.

"Moja przyjaciółka to ja, tylko w lepszym wydaniu."

Historia przedstawiona przez Schmitta opowiada o sile przyjaźni i mocy zazdrości, potrafiącej zniszczyć nawet najgłębszą więź, o życiu nastolatek powoli wchodzących w dorosły świat, radzących sobie z problemami, zmartwieniami i szukających miłości. Na tę książkę czekałam z niecierpliwością, a w bibliotece była do niej kolejka. Zazdrośnice nie spełniły jednak moich oczekiwań. Spodziewałam się czegoś lepszego, skłaniającego do większej refleksji. Poza tym, mimo niewielkiej objętości, książka mi się dłużyła, a czytaniu nie towarzyszyły większe emocje. Z pewnością nie zapadnie w mej pamięci na długo. Mimo wszystko chciałabym poznać coś innego autorstwa Erica Emmanuela Schmitta. Póki co robię sobie jednak przerwę.

Czytaliście coś tego autora? Podobało wam się?
Co czytaliście w święta? :)

Tytuł: Zazdrośnice

Tytuł oryginału: Le poison d'amour

Autor: Eric-Emmanuel Schmitt

Ilość stron: 137

Wydawnictwo: Znak

PS. Założyłam blogowego instagrama, więc zapraszam do obserwowania: szumiabooki :)