Bez słów - Mia Sheridan

Kiedy na rynek weszła powieść Bez słów, wszędzie było jej pełno. Opanowała sklepy, portale i blogosferę. Pozytywne recenzje „wylewały się” z każdej strony. Liczne rekomendacje i piękna okładka sprawiły, że zapragnęłam mieć ją na swojej półce. Czy było warto? Mam dość mieszane odczucia. 

Kiedy życie Bree zamienia się w pasmo tragedii, postanawia wyjechać. Zmienia numer, a o swojej decyzji powiadamia jedynie najlepszą przyjaciółkę, i to już po dotarciu do celu podróży. Wynajmuje dom w małym miasteczku, by móc wszystko przemyśleć i zastanowić się, w którym kierunku pójść. Wtedy poznaje Archera – niemego mężczyznę izolującego się od ludzi. Choć wszyscy odradzają jej nawiązywanie z nim kontaktu, coś ją w nim intryguje. Jak potoczą się ich losy? Czy pogodzą się z przeszłością i nauczą się żyć? 

Powieść Mii Sheridan spełnia cechy gatunku New Adult, który na polskim rynku gości od niedawna. Burzliwy związek pomiędzy osobami 18+, bohaterowie z przeszłością, początki dorosłości i erotyka. Może się wydawać, że to książka schematyczna. Sama wiele razy miałam wrażenie, że autorka ociera się o granicę sztampowości. Sprawnie jednak udawało jej się od niej odbić, tworząc coś nowego. 

Na szczególną uwagę zasługują portrety psychologiczne głównych bohaterów. Oboje próbują zmierzyć się z dramatycznymi przeżyciami z przeszłości. Bree przychodzi to łatwiej. Szybko obdarza zaufaniem nowo poznanych ludzi. Archer jest bardziej zamknięty w sobie. Izoluje się, nie dopuszcza do siebie nikogo. Autorka poruszyła wiele problemów. W świetny sposób opisała proces radzenia sobie z uczuciami, odnajdywania się w dorosłym świecie oraz poszukiwania własnej tożsamości. Postaci wykreowane na kartach jej powieści próbują określić siebie, swoje potrzeby i pragnienia. Nie ma w tym żadnej sztuczności i braku wiarygodności. 

Język powieści jest prosty, dzięki czemu książkę szybko się czyta. Co jakiś czas ukazują się rozdziały przedstawiające historię z punktu widzenia Archera, choć w roli głównego narratora Mia Sheridan obsadziła Bree. Plusem jest to, że postaci można odróżnić po sposobie, w jaki się wypowiadają. Minusem, że w części Bree, kobieta ciągle nazywa ukochanego "pięknym mężczyzną" i pojawia się wiele określeń ciągle się powtarzających. Ponadto z akcji często wybijały mnie opisy jej obecnego stroju. Ile można?

Początkowo nie potrafiłam się w tę powieść wciągnąć. Irytowało mnie to, że od razu powiedziano, z jakimi problemami zmagają się bohaterowie. Pozbawiło to pierwszą część książki elementów zaskoczenia i sprawiło, że można było przewidzieć kolejne wydarzenia. Kiedy w końcu dotarłam do połowy, historia mnie zainteresowała. Nie potrafiłam się od niej oderwać i choć wcześniej przez ponad tydzień ze znużeniem przewracałam kolejne strony, ostatnie dwieście „połknęłam” w kilka godzin. Mimo wszystko zawiódł mnie koniec, który został opisany dość pobieżnie. Nie potrafiłam wczuć się w sytuację bohaterów, wydarzenia nie wywołały we mnie wielkich emocji.

Mimo, że książka ta ma wiele minusów, uważam ją za dobrą. Bez słów to powieść warta przeczytania. Ukazuje spojrzenie na problemy takie jak niepełnosprawność, trauma czy nieumiejętność radzenia sobie z emocjami. Skłania do refleksji nie tylko nad własnym życiem, ale także nad kontaktami z innymi ludźmi.

Tytuł: Bez słów

Tytuł oryginału: Archer's Voice

Ilość stron: 400

Wydawnictwo: Otwarte