Nie zachwycił mnie Szklany Tron

Sarah J. Maas już jakiś czas temu podbiła czytelniczy świat. Sama od dawna chciałam zapoznać się z jej pierwszą serią - Szklanym Tronem, a kiedy spodobało mi się jej ostatnie dzieło - Dwór cierni i róż, nie miałam wątpliwości, że poprzedniczka musiała być równie dobra. Niestety myliłam się. Historia o zabójczyni pretendującej do roli królewskiego obrońcy nie dorasta ACOTAR do pięt.

Wszyscy nosimy blizny. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.

Celaena Sardothien to najsłynniejsza zabójczyni. Mimo młodego wieku, w przestępczym świecie osiągnęła już całkiem sporo. Niespodziewanie zostaje jednak złapana i skazana na pracę w kopalni w Endovier. Wkrótce z celi wydostaje ją Kapitan Gwardii oraz sam następca adarlańskiego tronu. Proponują dziewczynie udział w turnieju. Jeśli wygra, przez 4 lata będzie służyć królowi, a później odzyska upragnioną wolność. Czy wbrew własnym poglądom podejmie się zadania? 

Pewnie domyślacie się, że tak. Celaena to postać o mało spójnym charakterze. W jednej chwili myśli o "wypatroszeniu" kogoś, w drugiej zachwyca się różowymi sukniami. W jednej nienawidzi króla, by za chwilę walczyć o miejsce u jego boku. Choć w tym przypadku można ją jeszcze zrozumieć. W końcu jeśli nie to - nie odzyska wolności. Mimo wszystko nie ma w niej cech heroicznej bohaterki walczącej w imię własnych wartości i ideałów. 

Nie rozumiem natomiast jej sprzecznych zachowań.

Reszta bohaterów, poza Chaolem i Noxem, również nie wzbudziła mojej sympatii. Większość to postaci płaskie, ukazane tylko od jednej, zazwyczaj złej, strony.

W Szklanym tronie to narrator wszechwiedzący przedstawia kolejne wydarzenia. Pełno tu było jednak zabiegów typowych dla narracji pierwszoosobowej. Niepełne zdania kończące się wielokropkami oraz nadużycie przymiotnika "osobliwy" sprawiały, że miałam ochotę odłożyć tę książkę na bok. 

Choć sama fabuła ma ogromny potencjał i jest naprawdę ciekawa, sposób, w jaki została przedstawiona pozostawia wiele do życzenia. Akcja czasem rozwija się powoli, czasem można się w niej pogubić. Elementy fantastyczne po z pozoru nic nie znaczącym zdaniu gdzieś na początku powieści, została wprowadzona nagle. Kompletnie nie pasowało mi to pojawienie się magii i tajemniczych stworzeń czyhających niemal wszędzie. Czasem miałam wrażenie, że autorka gubi się w wykreowanym przez siebie świecie. Niektóre fragmenty były niespójne, jakby czegoś zapomniano w nich dopisać.

Dialogi? Mało autentyczne, pisane jakby na siłę. Przez to tworzone pomiędzy bohaterami relacje wydawały się sztuczne.

Czytając, nie mogłam uwierzyć, że ta sama autorka napisała Dwór cierni i róż. Tamta powieść była dopracowana, a wykreowany w niej świat porwał mnie już od pierwszej strony. Było magicznie, ciągle coś się działo, a każdy z bohaterów był pełnowymiarowy. Głównie z tego względu dam Szklanemu tronowi jeszcze jedną szansę i sięgnę po jego kolejną część.

Edit: kolejne części wciągnęły mnie na maxa!

Tytuł: Szklany tron

Tytuł oryginału: Throne of glass

Autor: Sarah J. Maas

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 520