O długo wyczekiwanej opowieści - Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Wychowywałam się na Harrym Potterze. Kiedy mając 7 lat przewróciłam ostatnią stronę Kamienia Filozoficznego, nie mogłam doczekać się kolejnej części przygód czarodziejów. I tak mijał rok za rokiem aż w końcu nadeszła premiera tej zapowiadanej jako ostatniej. Chciałam przeczytać ją jak najszybciej, jednocześnie odkładając moment zakończenia serii. Niestety szybko nastał. Niedawno jednak wydano tom 8. (choć nie do końca) i nie wiem, co o tym myśleć.

Fabuły sagi Rowling nie trzeba nikomu przedstawiać. To jedne z najbardziej znanych współczesnych powieści. Przeklęte dziecko rozpoczyna się tam, gdzie autorka zakończyła wieloletnią przygodę słynnego czarodziejskiego trio - na stacji King's Cross. Spotykamy tam starych bohaterów. Na przestrzeni kilku stron dzieje się jednak coś, czego pewnie większość się spodziewała - to nie jest to. Zgadzam się - od bitwy o Hogwart minęło 20 lat, a przez taki okres charakter każdego człowieka uległby zmianie. ALE! nie aż tak! Im bliżej końca, tym bardziej czułam się, jakbym wcale ich nie znała. A przecież spędziłam z nimi kilkanaście lat swojego życia. Najbardziej zawiodła mnie kreacja Rona - ukazano go jako idiotę nie rozumiejącego nic z otaczającego go świata. Jasne, Ron nie dorównywał bystrością Hermionie, ale nie był przygłupem wypowiadającym zdania w stylu "nie wiem, co się tu dzieje, ale stanę z wami, bo jesteście tu wszyscy". Naprawdę...

Główna oś fabuły skupia się wokół Albusa Pottera i Scorpiusa Malfoy'a. Plusem jest ukazanie ich przyjaźni - nieco niezrozumiałej dla niektórych uczniów Hogwartu, bo przecież ich ojcowie się nienawidzili, ale przyjaźni prawdziwej, potrafiącej pokonać wszelkie przeszkody. 

Całość została przedstawiona w formie sztuki teatralnej, dramatu. Mamy więc do czynienia ze
scenariuszem, a więc okrojony zostaje świat

Źródło grafik:
http://sadfishkid.tumblr.com/post/148523009103

przedstawiony. Didaskaliów jest naprawdę niewiele. Momentami miałam wrażenie, że jako tło wydarzeń twórcy mogli podłożyć jakikolwiek inny świat i nie znalazłabym wielu podobieństw do Harry'ego Pottera. To bardziej opowieść o relacjach dziecko-rodzic i dziecko-dorosły niż o magii i przygodzie. Dorośli już bohaterowie próbują sprostać byciu dobrym opiekunem.

Słyszałam już wiele opinii o tym, że Przeklęte dziecko przypomina fanowskie opowiadanie. I niestety się z tym zgadzam. Było za dużo patosu i wyniosłych wypowiedzi (nawet jak na teatr). Mogłabym się przyczepić też do niektórych zdań w didaskaliach. Możliwe, że jestem nieco wyczulona na tym punkcie, ale na każdych zajęciach z pisania scenariusza mówili nam, żeby nie wpisywać nic, czego aktor na scenie nie może pokazać i co jest zbędne. Tutaj pojawiło się określenie "pomyślał", czy też "przypomniał sobie o...", a określenie grupy "wesołą kompanią", kiedy wszyscy bali się o swoje życie trochę mnie zdziwiło.

Mimo wielu minusów, książkę dobrze się czytało. Nie jest to opowieść z najwyższej półki, ale miło było powrócić choć na moment do ulubionych bohaterów i przeżyć z nimi jeszcze kilka chwil. Do książek o Hogwarcie mam ogromny sentyment, a ten nowy dodatek do serii zachęcił mnie do rozpoczęcia sagi jeszcze raz. Magicznym książkom Rowling nic nie dorówna.

Tytuł: Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Tytuł oryginału: Harry Potter and the Cursed Child

Autor: J.K. Rowling, John Tiffany, Jack Thorne

Ilość stron: 368

Wydawnictwo: Media Rodzina