O miłości, która nie gaśnie – Światło, które utraciliśmy

Myślałam, że to będzie idealna powieść do poczytania podczas wakacyjnego wyjazdu. Spodziewałam się historii o związku pełnym wzlotów i pozbawionym wielu upadków, historii szczęśliwej, bo w końcu o marzeniach. Przyjemna i lekka opowieść o miłości i pasjach okazała się jednak czymś o wiele więcej, a ja już po kilku stronach wiedziałam, że zrobiłam ogromny błąd, zabierając ją w kilkunastogodzinną podróż autokarem. Dlaczego?

Niekiedy podejmujemy decyzje, które wydają się nam słuszne, ale później, z perspektywy czasu, uznajemy je za błędne. Inne nawet po wielu latach wciąż uważamy za trafne.

Choć Lucy i Gabe dostrzegli się już podczas zajęć na studiach, zaczynają rozmawiać dopiero 11 września 2001 roku. Kiedy nad wieżami World Trade Center unosi się dym, razem wchodzą na dach akademika i pomagają sobie nawzajem dostrzec i uporać się z ogromem tragedii. Wydarzenie to ma wpływ na resztę ich życia. Postanawiają zostawić po sobie ślad, dokonać czegoś ważnego. Zmienić świat na lepsze.Kiedy jednak Lucy pragnie edukować dzieci poprzez programy telewizyjne, celem Gabe'a staje się fotografowanie tragicznych zdarzeń na Bliskim Wschodzie. Oboje muszą dokonać wyboru pomiędzy pragnieniami a miłością. Co wybiorą?

Powieść pisana jest z perspektywy Lucy. Nie relacjonuje jednak zdarzeń w typowy dla tego rodzaju narracji sposób, ale wszystkie swe opowieści i myśli kieruje do Gabe'a. Zwraca się do niego, zadaje pytania, na które nie uzyskuje odpowiedzi. Dzięki temu całość przypomina pełne tęsknoty listy i w ogromnym stopniu oddziałuje na czytelnika. Melancholijny wydźwięk podkreśla styl pisania Jill Santopolo. Jest niesamowity! Każde słowo niesie ze sobą emocje. Urzeczona wpatrywałam się i przeżywałam niemal każde zdanie.

Dlatego też żałuję, że zabrałam tę książkę w podróż. W tej z pozoru prostej i schematycznej historii o pogoni za karierą i marzeniami nie odnalazłam błahych problemów ani podniosłych scen typowych dla romansów. Światło, które utraciliśmy to opowieść pełna emocji, wśród których przeważa smutek i tęsknota za tym, co utracone. To jedna z tych książek, przy których nie sposób nie płakać. Ciężko też odłożyć ją na później. Losy Lucy i Gabe'a wciągają, a umiejscowienie wątku miłosnego na tle zamachów i wojennych wydarzeń XXI wieku dodatkowo wzmacnia klimat książki. Cieszyłam się więc, że siedzę na samym tyle autokaru i mogę niezauważenie wyciągać z plecaka jedną chusteczkę za drugą.

Autorka porusza problemy istotne dla młodszej części współczesnego, dorosłego społeczeństwa, która staje przed życiowymi wyborami. Muszą określić drogę, którą będą iść. Dokonać wyboru pomiędzy ważnymi dla siebie wartościami. Bohaterowie Światła, które utraciliśmy decydują, czy ważniejsze są dla nich dotyczące pracy marzenia i wypełnianie życiowej misji, czy miłość. Ich ścieżki splatają się i rozchodzą, a oni dokonują analizy własnych decyzji i zastanawiają się, czy po upływie lat na najwyższym stopniu podium swoich wartości ponownie ustawiliby to samo. Nieraz stawiałam się na ich miejscu, zastanawiając się, jak sama bym postąpiła.

Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Dzięki niej poznałam barwnych bohaterów, z których każdy posiada własne cele i ambicje, a ponadto jest wrażliwy na nieszczęście innych. Wzruszyła mnie ich historia i zachwycił sposób jej przedstawienia. Światło, które utraciliśmy to pięknie i sugestywnie napisana powieść z niebanalnym wątkiem miłosnym i obrazami współczesnych wojen w tle. To książka o znaczeniu pierwszej miłości i o tym, czy można pokochać ponownie. To opowieść o tym, co daje szczęście, co staje się tytułowym światłem rozświetlającym szarą codzienność, dającym motywację. Skłania do refleksji i, choć niewielkiej objętości, na długi czas nie pozwoli mi o sobie zapomnieć.

Tytuł: Światło, które utraciliśmy

Tytuł oryginału: The Light We Lost

Autor: Jill Santopolo

Wydawnictwo: Otwarte

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwartemu