O miłości, zemście i niewykorzystanym potencjale – Bez uczuć

Już trochę ponad rok temu czytałam Bez słów. Książka nie trafiła na listę moich ulubionych, ale podobała mi się. Obiecałam sobie więc, że sięgnę jeszcze po którąś z powieści Mii Sheridan. Kiedy na początku sierpnie, nakładem Wydawnictwa Otwartego ukazało się Bez uczuć, stwierdziłam, że to najwyższa pora na poznanie kolejnej pozycji jej autorstwa. Z ogromnym entuzjazmem zabrałam się za czytanie. To jednak nie było to, czego się spodziewałam. I nie zaskoczyło mnie to w pozytywnym sensie.

Pokaż mi osobę, której nie obchodzi, co inni o niej myślą, a ja Ci powiem, że jest bardzo samotna. Sęk w tym, by wiedzieć, czyja opinia się liczy.

Lydia – córka właściciela sporej firmy, dziewczyna, która ma wszystko, czego chce i Brogan, syn pracującego dla jej rodziny ogrodnika, Brogan, przyjaźnią się mimo różnic klasowych. Oboje pragną czegoś więcej, jednak uprzedzenia nie pozwalają im na wykonanie pierwszego kroku. Kiedy spotykają się po latach wymuszonej rozłąki, ich role się odwracają, a dawne uczucia zastępuje niechęć, nienawiść i pragnienie zemsty. Czy odnajdą nić porozumienia i odbudują relacje sprzed lat?

Widziałam wiele pozytywnych recenzji tej powieści. Recenzji, które jeszcze bardziej podwyższały poprzeczkę moich oczekiwać. Może to właśnie to sprawiło, że książka nie spodobała mi się równie bardzo. Może jednak nie i to, co czytałam przypominało bardziej książkową wersję brazylijskich telenoweli niż dobrze skonstruowaną powieść New Adult. Wiele tu mało wiarygodnych zachować i pełnych patetyzmu dialogów. Wiele tu dramatycznych scen, od których nieraz przewróciłam oczami.

A szkoda, bo historia ta potencjał zdecydowanie miała. Autorka jednak nie potrafiła go wykorzystać. Zabrakło przede wszystkim postaci z krwi i kości, opartych nie tylko o (w większości) dziecinne decyzje podejmowane na huśtawce kocham-nie kocham. Do bohaterów ciężko się przywiązać. Ciężko nawiązać z nimi jakąkolwiek relację. Tego ostatniego nie udało się Mii Sheridan stworzyć nawet pomiędzy Lydią i Broganem. Zaczęło się co prawda dobrze – od przyjaźni ponad podziałami. Później jednak było sztucznie, nijako, mdło. Kompletnie nie potrafiłam zrozumieć łączącej ich więzi. 

Gdzie jeszcze tkwił potencjał? Pomijając styl pisania autorki – lekki, sprawiający, że przez jej powieści niemal się przepływa, mocnym punktem było wplatanie elementów irlandzkiej kultury. Gaelickie wyrażenia i irlandzka społeczność pojawiają się w Bez uczuć, ale niestety, mimo że miałam ogromną nadzieję na rozwinięcie tych wątków, nie było tego zbyt dużo.

Mia Sheridan po raz kolejny proponuje przyjemną powieść, którą szybko się czyta. Jej styl pozostaje lekki i niemal uzależniający. Tym razem jednak snuta przez autorkę opowieść nie osiąga wysokiego poziomu. To książka o cienkiej granicy pomiędzy miłością a nienawiścią, w której uczucia, a nie historia bohaterów gra główną rolę. Jeśli więc poszukujecie dobrego romansu z pełnowymiarowymi postaciami – zamiast po Bez uczuć sięgnijcie po Bez słów.

Tytuł: Bez uczuć

Tytuł oryginału: Ramsay

Autor: Mia Sheridan

Stron: 389

Wydawnictwo: Otwarte

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwartemu!