O przypływach, odpływach i chłopcach ostrych jak brzegi skał – Chłopcy, których kocham (przedpremierowo)

Wiele razy próbowałam przekonać kogoś do poezji, ale z tym rodzajem literatury zazwyczaj jest tak, że jeśli ktoś zraził się raz, czytając bogate w środki stylistyczne, nieco pompatyczne barokowe dzieła, ciężko będzie go przekonać, że nie wygląda tak każdy wiersz. Z drugiej strony, zerkając na poezję współczesną, niektórzy widzą w niej zlepek prostych zdań, które "napisać mógłby każdy". Wiadomo, są tomiki lepsze i gorsze, bliższe nam, i dalsze. Takie, które pochłoniemy, wywołując jednocześnie pokaz wspomnień, i takie, które przepłyną obok, nie pozostawiając po sobie śladu. Chłopcy, których kocham z pewnością nie należą do tych drugich.

Starorzecze.
Tędy kiedyś płynęła rzeka. Potem łza. Teraz tylko piasek
zbiera się w załamaniu powieki.

Chłopcy, których kocham to zamknięty w pięknej, błękitnej oprawie zbiór swego rodzaju listów – napisanych przez kobiety do mężczyzn i o mężczyznach. Listów poskładanych z poukrywanych po kątach, długo czekających na uwolnienie słów. Listów spisanych przed, podczas i po byciu w związku. Pomiędzy ich kolejnymi wersami można się zatracić. Pozbawione rymów linijki słów odkrywają przed nami obraz miłości – nie do końca szczęśliwej, bolesnej i nie dającej o sobie zapomnieć. Obraz wydarzeń, do których większość z nas mogłaby się odnieść, a pojawiające się na stronach postaci zastąpić znanymi sobie twarzami.

W wierszach polskiej poetki miłość przeplata się z morskimi stworzeniami. W dziewięciu częściach, spośród których osiem to zbiory wierszy, a jedna – pisane prozą listy, na przemian z tekstem pojawiają się rysunki podwodnych roślin i zwierząt. Nie brak tu też metafor i porównań do, jak mogłoby się wydawać, tematyki zupełnie z miłością się nie kojarzącej. Wraz z kolejnymi przypływami fal, muszlami małż i kamieniami rozpuszczającymi się w garść piasku, związki te zaczynają nabierać sensu. Autorka z niezwykłą dokładnością maluje ich portret, a połączenie melancholijnego stylu z nieco osobliwymi porównaniami sprawia, że wiersze stają się jeszcze bardziej sugestywne.

W notatce poprzedzającej wiersze Anna Ciarkowska zwraca uwagę na to, że w poezji nie chodzi o to, by zrozumieć, ale o to, by poczuć. I podczas czytania zdecydowanie się tak dzieje. Nie każdy tekst do mnie trafił. Nie każdy w pełni zrozumiałam. Czasem też nie potrafiłam doszukać się związku pomiędzy ilustracją a znajdującym się obok niej utworem. Jednak przy czytaniu większości z nich, odczuwałam każde słowo. Przepełnione emocjami wersy odsłaniają nie tylko uczucia poetki, ale i nasze. Skłaniają do przypomnienia sobie listów własnego autorstwa – skomponowanych w głowie po każdej kłótni i każdym momencie nieprzepełnionym szczęściem. To właśnie to jest najmocniejszą stroną Chłopców, których kocham. Ogrom emocji, do których czytelniczki mogą się odnieść. Przedstawienie sytuacji, w których same się znalazły lub które bez problemu potrafią sobie wyobrazić.

Jeszcze ponad rok temu o poezji słyszało się rzadko. Oczywiście była – zepchnięta w kąt księgarni, wciśnięta na wąski regał, do którego mało kto zaglądał. Wtedy pojawiła się Rupi Kaur i mleko i miód, robiąc dla poezji miejsce na samym przodzie. Tomiki zyskują coraz większą popularność, a grupa ich miłośników się powiększa. I choć dotychczas były to utwory autorów zagranicznych, w końcu znalazło się wśród nich miejsce dla dzieła Polki. Wydany nakładem Wydawnictwa Otwartego tomik Chłopcy, których kocham zdecydowanie na to miejsce zasługuje.

Premiera już 31 stycznia!

Tytuł: Chłopcy, których kocham
Autor: Anna Ciarkowska
Wydawnictwo: Otwarte

Data premiery: 31.01.2018

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwartemu!